Het is vrijdag 21 april, 20u41 en ik ben weer aan het schrijven. Ik ben intussen al bijna 6 uur terug thuis maar heb eerst de tijd genomen voor wat belangrijk is: de kleine van school halen, mijn gezin es ne goeie knuffel geven, naar de doe het zelf, eindelijk nog eens zelf koken, …
Maar ik ben hier weer ferm achronologisch bezig, terug naar het begin van de dag.
Alvast een kleine waarschuwing, het wordt geen dag van veel leuke foto’s van bezienswaardigheden.
Nog een spoiler alert: deze route wordt het niet.
Ik word wakker om 7u en sta op of dat denk ik toch. Buiten een korte onderbreking om 04u00 heb ik aan een stuk doorgeslapen sinds 23u ofzo. Heerlijk. Maar het is geen 7u want een minuut of 2 nadat ik opsta schalmt er door de luidsprekers: Goodmorning ladies and gentlemen, this is your captain speaking, it’s 8 o’clock and breakfast has been served. Ach ja, op het schip is het altijd continentale tijd hadden ze al eens gezegd, rats vergeten. Verder weet ie nog te zeggen dat we om iets na 13u zullen aankomen ipv de geplande 9u30 o.w.v de vertraging gisteren.
Water in het gezicht, tandenborstel 2 minuten ronddraaien, weer water in het gezicht en kleren aan. Lang had ik niet nodig. Om 13u pas toekomen betekent voor mij een stevig ontbijt, ik moet er even tegen kunnen. Ik haast me naar de ontbijtzaal en kies een tafeltje ergens in een hoekje, ver weg van waar die vervelende Nederlandse 90 Decibel kinderen zich ophielden. Ik bestel alvast koffie en ga in afwachting van de koffie al naar het buffet. Croissant, broodje, roerei, spek en nog wat lekkers vinden hun plaats op mijn bord. Ik ga terug en zet me neer aan mijn, intussen aangekomen, koffie. Ah verdikkeme, een paar van die luidruchtige jongeren van gisterenavond hebben ook de weg gevonden naar mijn rustig hoekje zie ik. Zou ik ergens anders gaan zitten? Maar wacht, ze zijn helemaal niet meer zo luidruchtig en ze zien ook nog eens ferm bleekskes. Moeilijke nacht gehad precies, misschien zelfs hun avondeten terug aan de vissen gevoederd (hoop ik), just tegoei vind ik.
Ik geniet nog van wat fruitsap en twee stukjes meloen om af te sluiten. Intussen wiebelt het schip wat harder en verderop gaat een te ver op de rand geplaatste koffiekan tegen het dek. Ik kan er precies beter en beter tegen, tegen de deining. Ik waggel zelf, pogende de beweging van het schip te compenseren, weer de ontbijtzaal uit en ga naar één van de buitendekken en zoek een bankje achteraan op het schip, uit de wind.
Ik staar naar het kielzog van het schip en beschouw de vorige 10 dagen. Wat een geweldige reis heb ik toch maar mogen meemaken. Ik heb het ook zelf gedaan, niet zomaar ergens ingeschreven bij de één of andere organisatie die lekker alles voor je regelt. Let wel, ik heb het geprobeerd maar elk van die organisaties vond dat ik te vroeg wilde gaan (omwille van het, meestal,slechte weer in die periode) en dat zij me later op het jaar wel wilden accommoderen. Ze hebben ongelijk gekregen, maar ik besef ook wat een ongelofelijk geluk ik gehad heb. Buiten die eerste dag op Britse bodem met smeltende sneeuw, hagel, regen en een streep zon heb ik eigenlijk geen weer gehad dat de moeite was om over te klagen, integendeel. En dan nog … het was een belevenis en met die verwarmde handvaten en zadel nog eens zo oncomfortabel niet. En als ik heel eerlijk moet zijn, heb ik er meer vertrouwen door gekregen om ook in zeer slechte condities te rijden.
Dat ik dikke chance gehad heb met het weer met zelfs het Brits record van 20°C dat die dag op mijne kop scheen hebben de locals me ook meermaals op het hart gedrukt. Not normal was dikwijls de korte beschrijving van het weer van de voorbije periode in Schotland.
Nu het toch over de mensen gaat, wat een kleurrijke figuren ben ik tegengekomen, ook not normal. Ook de minder kleurrijke maar zeer warme en vriendelijke mensen ga ik me nog lang herinneren. In het Verenigd Koninkrijk zijn precies wat meer dingen omgedraaid, hoe noordelijker hoe vriendelijker. Ik vraag me eigenlijk af of Welshman Leon goed thuisgeraakt is met zijn lekkende voorvork.
Het gesprek met de supervriendelijke agenten Kenny en Nichola maar ook de noodzaak van hun preventiecampagne, die helaas diezelfde dag nog bevestigd werd, zullen me lang bijblijven.
Ik denk ook nog even met plezier aan de oneliner, Food in the west is the best, terug. Slecht heb ik nergens gegeten maar het ontbreekt wel aan wat variatie in bijgerechten op restaurant. Als visliefhebber heb ik wel mijn hart kunnen ophalen aan de westkust en nog het meest op the Isle of Skye.
Maar als motorliefhebber denk ik vooral aan de vele, soms spannende single tracks met veel blinde heuvels en bochten. Ben ik blij dat ik geen velg gebroken heb in het uiterste noorden waar meer putten in de weg per halve mijl te vinden zijn dan het gemiddeld aantal chips op een bord samen met hunne vis in krokant beslag. Maar ik geniet ook nog na van de betere wegen, die mooie bochten met constante radius en perfecte (A-klasse) tarmac. De eindeloze zichten op Bens, Glens en Lochs.
Ik ga ook nog even over mijn ervaring met de ferrytocht. De Noordzee oversteken is ruk. Je kan het vergelijken met bij ons een trein nemen waarvan ze de vensters dichtgeplakt hebben: niks te zien onderweg, hatelijke medereizigers die enkel aan zichzelf denken en gegarandeerd te laat.
Mijn overpeinzingen worden onderbroken door de kapitein die trots over de luidsprekers weet te vertellen dat ze dankzij wat meer gas te geven de aankomsttijd hebben kunnen vervroegen naar 12u20, ongeveer.
Allez, dan ga ik mijn boeltje maar pakken zeker, deze jongen staat redelijk vanvoor in de rij en als ik niet move, die achter mij ook niet. Terug in de kajuit alles ingepakt en weer 3 keer nagekeken of ik alles had terwijl ik nog het laatste van de Netflixfilm waarbij ik gisteren in slaap ben gevallen verder kijk. Klaar … en ik heb nog 20 minuten over … maar dat schip draait zo snel voel ik. Niks 20 minuten over, we liggen al bijna tegen de kade zie ik als ik even naar de gang ga om naar buiten te loeren. Gvdm, dien ellendige kapitein is ook nie van zijn eerste leugen gestorven. Ik haast me terug naar de kajuit en pak mijne boel bijeen en haast me naar dek 3 en kom midden in het schip uit. Miljaar, alles staat daar zo kort op mekaar geparkeerd dat ik schuifel schuifel zijwaarts tussen wand en vrachtwagens tot vanvoor geraak waar mijne moto staat te blinken (in mijn ogen he, ik weet dat em na deze reis ferm vuil ziet). Snel de tassen erin en riemen los, alle 4 gaan ze zonder problemen los in tegenstelling tot nummer 2 tijdens mijn eerste overtocht die de scherpe kant van mijn mes heeft leren kennen. Ik kan nog net afscheid nemen van de 2 sympathieke Duitse motards met wie ik gisteren 5 uur of wat samen heb zitten wachten tot we het schip op mochten. De Ieren van gisteren hoor ik intussen ook afkomen aan de hand van het weergalmen van shit, fuck, shit.
Al snel mag ik van de helling afrijden en wuiven ze mij naar de paspoortcontrole. Een vriendelijke Nederlandse beambte controleert mijn paspoort en vraagt me wat ik ben gaan doen en of ik tevreden ben van de motor. Ja m’neer, suuuuuuper content. Goedkoop in onderhoud zeker, vraagt ie. Nou m’neer, dat valt tegen. Of hij nu niet meer geïnteresseerd was of dat de meute voertuigen die van het schip werd losgelaten en gelijk een kudde wilde buffels in mijn achteruitkijkspiegel opdoken het em deed weet ik niet maar ik mocht ineens snel doorrijden.
Iets verder stop ik langs een container en bel de vrouw even om te laten weten dat ik eraan kom. Intussen stoppen de goedlachse Ieren ook langs mij, wat hartelijke ”handshakes” later vertrekken ze richting TT Assen voor het WK Superbike. Ik maak me klaar om te vertrekken en zet alvast een Spotify playlistje op. In voorbereiding op de reis veel StuBru materiaal gedownload en niks geluisterd totnogtoe. Ook niet gemist trouwens maar vandaag gaat het wel gebeuren, muziek onderweg. Ik heb snel snel wat zitten becijferen en als ik nu eens niet de gezapige route naar huis pak en zoveel mogelijk over autostrades rij kan ik misschien nog net voor de kleine zijn school uit is er zijn. De camera en de afstandsbediening zijn geen vriendjes meer en ik ga er geen tijd aan besteden om de boel te koppelen, anders haal ik het helemaal niet en autostrade is toch niet interessant genoeg om te filmen.
Om 12u40 duw ik op de startknop en ga ik ervandoor, in mijn enthousiasme wordt de voortrein heeeeeel licht, toch maar ff dimmen. Lang verhaal kort Amsterdam -> Utrecht -> ‘s Hertogenbosch -> Eindhoven -> Houthalen-Helchteren met files in Utrecht en ‘s Hertogenbosch die ik op verantwoorde wijze ben doorgestoken en dat non-stop. Ik bel onderweg nog even naar de vrouw om mijn plan te vertellen. Onderweg naar school passeer ik thuis, vrouwlief staat op de inrit, snel helm omhoog en een zoen en door naar de school. 2 minuten voor de bel ben ik er en komt de zoon’s leraar me vragen hoe het geweest is. Top natuurlijk. De fietsers worden losgelaten, zoonlief ziet me en zijn gezicht spreekt boekdelen. Mijn blijdschap blijft nog even verstopt achter het zonnevizier. Ik rij hem achterna met de motor tot op de oprit thuis. Daar staat ook de vrouw te wachten en ik pak hen alletwee eens goed vast …
Scotland, you were pure dead brilliant.